Senegal

Zo het is weer tijd voor een aantal verhalen vanuit Gambia. Maar deze keer niet alleen over Gambia zelf. Vrijdag zijn we namelijk naar Senegal geweest. 2 gasten uit ons hotel hadden ons aangeraden om hier heen te gaan, dus wie zijn wij dan om niet te gaan. Onze dames hadden alles keurig geregeld met een gids die ook in het hotel werkt (Modou, maar dan weer een andere dan onze taxichauffeur). Dus vrijdagochtend om kwart over 6 stapten we in een busje en gingen op weg.
Allereerst werden we naar Banjul gebracht, waar we op een veerboot stapten die ons naar de overkant van de rivier bracht. En dan denk je: ach zo’n rivier, daar ben je in een kwartiertje wel over heen. Nou mooi niet: op deze rivier moet er rekening gehouden worden met eb en vloed. En het was eb, dus we zigzagden 1,5 uur lang tussen allerlei zandbanken door.
Uiteindelijk kwamen we aan in de haven van Barra. Daar werden we meteen naar een jeep met een open laadbak gebracht, ons vervoersmiddel van die dag. Dachten we… Even later moesten we alweer uitstappen want die jeep bleek al aan andere mensen verhuurd te zijn. Onze gids pissig natuurlijk. Hij ging snel op zoek naar een andere auto en had die gelukkig na een kwartiertje gevonden. Het was een iets kleiner exemplaar en dus konden we niet allemaal breeduit zitten, maar als 2 mensen bleven staan was het prima te doen.
We zetten koers richting Senegalese grens, een kaarsrechte weg door een behoorlijk vlakke omgeving met veel bomen, struiken en af en toe een dorpje. We vonden het wel een beetje op de Veluwe lijken. Bij de grens nam onze gids de paspoorten in en ging regelen dat we Senegal binnen mochten. Terwijl we stonden te wachten werden we belaagd door mensen die ons bananen en pinda’s wilden verkopen en door kinderen die na een vriendelijk gesprekje over voetbal vroegen of we geen bal voor ze konden kopen. Je probeert dan vriendelijk te blijven en die mensen beleefd af te wimpelen, maar als iemand na 11 keer No thank you nog steeds niet wil geloven dat je echt geen banaan wilt kopen is het wel erg lastig om te blijven lachen.

Eenmaal in Senegal was het maar een klein stukje rijden naar het Wild Life Park. Nog even snel naar de wc en je flink insmeren met deet, want er was ons verteld dat het er stikte van de muggen.
Onder begeleiding van een speciale gids reden we het park in en meteen bij de ingang zagen we al zebra’s. Snel een paar foto’s nemen en weer verder. We reden door een groot natuurreservaat dat erg dichtbegroeid was. Zodra het regenseizoen definitief afgelopen is wordt bijna al die begroeiing platgebrand, zodat er een goed overzicht is en de toeristen dus makkelijk alle dieren kunnen zien. Maar nu was er dus nog volop begroeiing en reden we over smalle paadjes door het park.
Onderweg kwamen we allerlei dieren tegen: giraffen, bushpigs, antilopen, waterbokken, apen en neushoorns. Die neushoorns zagen we al na een paar minuten rijden. Er kwamen ff 2 gigantische beesten aanlopen! Het waren een mannetje en een vrouwtje en het vrouwtje was zwanger. Daarom mochten we niet te dicht bij ze in de buurt komen, want ze kon door haar zwangerschap wel eens agressief zijn. Dus we hielden veilig afstand en toen het vrouwtje iets te enthousiast onze kant op kwam gingen we er maar snel vandoor. Volgens de gids kon ze met gemak onze auto omver gooien.
Toen we het park verlieten konden we ook nog hyena’s bekijken. Deze dieren zaten achter een hoog hek. Dat vonden we eerst wel jammer, totdat de gids vertelde dat ze daarachter zaten omdat ze een poosje geleden een bezoeker hadden gebeten :p

Op de terugweg naar de grens stopten we bij een klein dorpje. In Barra hadden we 4 zakken met lollies gekocht en we hadden een aantal zakken ballonnen meegenomen om uit te delen aan de kinderen daar. En wat we daar meemaakten was echt niet te geloven. Zodra we stopten kwamen van alle kanten mensen aangestormd. Niet alleen kinderen, maar ook moeders met kinderen op hun rug en volwassen mannen. Ze begonnen meteen allemaal om snoep te vragen. Onze gids zette iedereen in een rij en we begonnen uit te delen. Iedereen stond te dringen, te schreeuwen en ruzie te maken. En toen we daarna ballonnen gingen uitdelen werd het nog erger. Kinderen werden bijna platgedrukt door de volwassenen terwijl ze stonden te schreeuwen om een ballon. Het leek wel alsof we voedselpakketten aan het uitdelen waren in een gebied waar hongersnood heerst! Op een gegeven moment heb ik m’n camera maar gepakt om het te filmen, anders gelooft niemand dit als ik het straks thuis vertel.
Hierna was het snel door naar de boot en weer terug naar het hotel, waar we stoffig en verbrand nog een verkwikkende duik in het zwembad konden nemen.

Naast dit bezoek en het gebruikelijke lesgeven hebben we ook alweer een aantal andere dingen ondernomen.
Donderdag hebben we quad gereden. Ondanks wat technische mankementen (1 quad had een kapotte accu en toen dat verholpen was liep de ketting eraf, en ik verloor opeens ergens m’n uitlaat) hebben we heerlijk over het strand kunnen scheuren.

Zaterdagavond mocht Bart draaien in 1 van de discotheken hier. Hij heeft de Gambianen kennis laten maken met hardstyle. Ze stonden wel ff te kijken toe hij begon te draaien, ze hadden geen idee hoe zo daar op moesten dansen. Dus wij moesten het voor gaan doen, en zo stond ik voor het eerst in mijn leven te hakken. Jaja Gambia doet rare dingen met je ;)

Vandaag zijn we op de universiteit van Banjul geweest. We hebben daar met een groep studenten gesproken. Deze studenten vertelden openhartig over hun land. Wat gaat er goed in hun land? En waar zitten de knelpunten? Welke ontwikkelingen zijn er op dit moment gaande om het onderwijs op een hoger plan te krijgen? Hoe zit de Gambiaanse cultuur in elkaar en hoe wenselijk zijn westerse invloeden op die cultuur eigenlijk? Over deze dingen hebben we een hele poos gepraat. Erg leuk en erg goed bruikbaar voor ons onderzoek!

Ondertussen is ook de 2e groep gearriveerd. Vrijdagavond laat kwamen ze aan en we stonden bij de poort om ze te verwelkomen. De 1e dagen hadden we lekker vrij, dus ze konden rustig acclimatiseren en ze beginnen nu waarschijnlijk al wel een beetje te wennen aan het Gambiaanse leven. Hopelijk hebben ze net zo’n toptijd als dat we tot nu toe met de 1e groep hebben gehad.

Nou dit was het wel weer even voor dit moment. Ik ga snel naar bed, want morgenochtend vertrekken we om 6 uur voor een bezoek aan James Island, het eiland in de rivier the Gambia dat een belangrijke plaats innam bij de slavenhandel een paar eeuwen geleden. Maar hierover de volgende keer ongetwijfeld veel meer.
Tot snel!