Naamceremonie en het eerste afscheid

Hallo allemaal!
Dit is alweer het laatste reisverslag dat ik vanuit Gambia de wereld in zal sturen, het volgende verhaal, over afscheid en thuiskomst, zal ik weer in het koude Nederland typen.
Maar zover is het nog niet, ik verblijf nog steeds in ‘’the smiling coast of Africa” en heb weer van alles meegemaakt.

Afgelopen vrijdag waren we uitgenodigd bij een naamceremonie. Richards vrouw was 2 weken geleden bevallen van een dochter, en volgens traditie krijgt het kind pas een week na de geboorte een naam. Hier hoort een hele ceremonie bij, dus we waren heel benieuwd wat we te zien zouden krijgen.
Toen we kwamen moesten we allemaal bij de deur van de compound gaan staan. Marie kwam met het kind in haar armen langs ons lopen en voor haar liep een vrouw met een grote schaal met snoep, waar we een handje van moesten pakken. Dit herhaalde zich 3 keer. Daarna gingen we allemaal naar binnen, waar Marie het kind aanbood aan de moeder (Marie mocht dit doen omdat ze een nicht van Richard is, dit moet altijd gebeuren door een naast familielid)
Het kind zat met een touwtje vast aan Marie, dit touwtje werd losgeknipt en toen werd de naam bekend gemaakt: Ann Marie Elisabeth.
Vervolgens moest iedereen weer naar buiten, naar de stoep van het ouderlijk huis van Richard. Daar zat het oudste mannelijke familielid, een neef van Richard, klaar met een houten kommetje, een fles bier, een fles brandy en een blikje sinas. Hij vroeg de geesten van hun voorouders om het kindje te zegenen en te beschermen. Vervolgens deed hij van elke soort drinken wat in het houten kommetje en goot het op de grond als een offer aan de geesten, waarna hij zelf een paar flinke slokken van het mengsel nam.
Dit werd herhaald door een aantal familieleden en daarna was het de beurt aan de blanke gasten. Wij mochten ook allemaal onze wensen voor het kindje uitspreken en vervolgens wat van het drinken aan de geesten offeren.
Ik vroeg 1 van de mensen daar waarom ze bier, brandy en sinas gebruikten. Dat was heel simpel te verklaren: niet alle mensen houden van bier, of brandy, of sinas. Door 3 verschillende dranken te gebruiken hebben ze voor alle geesten wel iets dat ze lekker vinden en is dus iedereen tevreden.
Na deze zegeningen konden we ons cadeau aanbieden. We hadden een grote doos met allerlei dingen voor de baby meegenomen: luiers, een flesje, knuffels, babyolie enz.
De meeste Gambianen geven geld bij de geboorte van een kind, maar wij wilden graag een cadeau geven op de Nederlandse manier. Ze vonden het erg leuk!
Hierna was de hele ceremonie voorbij en gingen we terug naar het hotel. Aan het eind van de middag kwam er nog iemand een grote bak met eten brengen. Ze hadden gedacht dat wel zouden blijven eten, maar omdat we al weg waren voor het eten klaar was besloten ze maar om wat na te brengen. Een grote bak met kip, rijst en groente, erg lekker!

In het weekend stonden er ook een aantal dingen op het programma. Zaterdagochtend hebben we dozen vol met kleding naar het ziekenhuis gebracht, daar waren ze erg blij met onze spullen.
Zondagmiddag gingen we quad rijden. We zouden dat eigenlijk op het strand doen, maar omdat het vloed was, was er geen ruimte om te rijden. Dus via een paar hobbelweggetjes kwamen we op een grote zandvlakte die door moest gaan voor een voetbalveld en daar konden we een uurtje lekker rondrijden. Met de vorige groep hadden we wel langs het strand gereden en toen kon je echt vol gas over het strand scheuren, dat kon nu helaas niet omdat het terrein te klein was.

Maandag en dinsdag waren de laatste dagen dat we les konden geven. Na dinsdag is de school de rest van de week gesloten ivm de verkiezingen.
Maandag hebben we de petjes uitgedeeld die Milja van haar baas had gekregen. Deze petjes waren we lange tijd kwijt, maar toen we vorige week alle materialen aan het uitzoeken waren kwamen ze opeens weer tevoorschijn. Het was een erg leuk gezicht om zo’n hele klas te zien zitten met allemaal een veel te grote pet op hun hoofd. De kinderen waren er in ieder geval heel erg blij mee, want toen we dinsdag op school kwamen zagen we weer heel veel petjes rondhuppelen.

Dinsdag was de 1e dag dat we echt met afscheid nemen geconfronteerd werden. Dit was de laatste keer dat we alle kinderen zagen. Ze hadden een afscheidslied voor ons ingestudeerd en kaartjes met teksten als “we love you” en “we will miss you” gemaakt met daarin hun handafdruk. Tijdens het lied hielden sommigen van ons het niet droog, maar ik wonder boven wonder wel.
We hebben nog een mooie schoolfoto gemaakt en toen zagen we de kinderen voor de laatste keer door de poort naar huis verdwijnen.
Ik ga ze wel missen hoor! Sang, die op school niks anders doet dan eten en slapen. Obama, die ondanks zijn grote onschuldige ogen verschrikkelijk ondeugend is. En Rita, mijn grote kleine vriendin. De 1e dag dat we op school kwamen was ze doodsbang voor me en kon ze alleen maar huilen. Maar na een week durfde ze m’n arm aan te raken, na 2 weken mocht ik haar arm ook aanraken en na 3 weken kwam ze, zodra ik het schoolterrein op kwam lopen, naar me toe om m’n hand vast te pakken. Nu kruipt ze regelmatig bij me op schoot tijdens de pauze. Ja, haar ga ik zeker missen!
En natuurlijk ga ik alle andere kinderen ook missen. Al die kinderen met die moeilijke naam die ik bijna niet kon uitspreken, laat staan onthouden. Soms was ik ze even helemaal zat omdat ze zo druk waren, niet luisterden, of me niet begrepen. Maar 90% van de tijd was het geweldig. Ze zijn zo vrolijk, zo enthousiast en ondanks alle moeilijkheden waar ik tegen aan liep tijdens het lesgeven was het een geweldige ervaring die ik nooit zal vergeten.

Het eerste deel van het afscheid nemen zit er dus op. En er zullen nog een aantal momenten komen, vrijdag nemen we afscheid van alle leraren en de andere mensen van de CCLK en zaterdag is natuurlijk het definitieve afscheid.

We hebben nu 2 vrije dagen, waarin ik nog wat aan m’n onderzoek kan werken en ook nog een beetje vakantie kan vieren en m’n bruine kleurtje nog even kan bijwerken.
Nog even genieten van het mooie weer, want als ik de berichten uit Nederland moet geloven is het temperatuurverschil minstens 30 graden!

Dus als jullie het niet erg vinden ga ik er nu een eind aan breien en trek ik snel m’n zwembroek aan ;)
Tot ziens in Nederland!