James Island

Zoals ik vorige week al had aangekondigd hebben we met de hele groep James Island bezocht. We werden begeleid door een hoop van onze Gambiaanse vrienden: Marie, Charles, Ben, Anna, Tina (allemaal actief binnen de CCLK, de stichting waar we mee samenwerken) en onze taxichauffeur Modou.
Om 6 uur stond de taxi voor het hotel op ons te wachten en we vertrokken richting de veerboot in Banjul. Na een minuut of 5 rijden begon de auto opeens een raar geluid te maken. Nou rammelt het busje waarin we vervoerd worden wel vaker wat, dus we maakten ons nog niet zo’n zorgen. Maar toen we opeens ingehaald werden door ons eigen linkerachterwiel bleek er toch wel echt iets aan de hand te zijn. Het bleek dat de as van het linker achterwiel was afgebroken. Die as had zich ook nog eens door de bodem van het busje geboord. En wie was de gelukkige persoon die op die plek in het busje zat? juist dat was ik. Gelukkig bleef het bij een schampschot en heb ik er alleen een schaafwond op m’n kuit aan overgehouden.
Terwijl onze chauffeur al bezig was de bus te repareren kwam er een nieuw busje aan om ons naar Banjul te brengen. Daar stapten we snel op de boot om koers te zetten richting Barra. Gelukkig ging de boottocht deze keer een stuk sneller dan de vorige keer dat we de rivier overstaken.
In Barra stond een busje voor ons klaar waar we alle 16 inpasten en toen stond ons een tocht over hobbelige stoffige wegen (nou ja weg, laat ik het een zandpad noemen) richting Juffureh te wachten.
De weg liep parallel aan de rivier en we zagen heel veel mooie natuur, rijstvelden en af en toe een klein primitief dorpje. We zaten in een dichte bus, maar omdat we een aantal raampjes open hadden staan had het opstuivende stof volop de mogelijkheid naar binnen te waaien. In Jufferuh aangekomen waren we allemaal van top tot teen oranje! Dus eerst maar eens iedereen goed afkloppen en even snel je gezicht wassen.
Toen we er weer een beetje toonbaar uitzagen stapten we met een gids in een bootje en voeren naar James Island. Op dit eiland werden jarenlang de slaven uit verschillende Afrikaanse landen verzameld voordat ze werden verscheept naar Amerika. Op het eiland staan nog de restanten van het fort dat eeuwenlang gebruikt is. Helaas is een groot deel ervan verloren gegaan tijdens verschillende oorlogen tussen de Engelsen (die de macht hadden in dit gebied) een vooral de Fransen, maar ook de Nederlanders.
De gids liet ons het hele fort zien en vertelde waar welke ruimte voor diende. We kwamen in hokjes van 2 bij 4 meter waarin minstens 40 slaven gevangen werden gezet. Wij vonden het met 8 man al benauwd worden! Ook zagen we de ‘kraamkamer’. Hier werden alle zwangere vrouwen bij elkaar gezet. Veel van die vrouwen vermoordden hun kind meteen na de geboorte. De moeders hadden liever een dood kind dan dat een hun kind een leven als slaaf tegemoet ging.
Het was erg indrukwekkend om deze verhalen te horen en te zien waar het allemaal is gebeurd. Ik, als geschiedenisfreak kon er natuurlijk geen genoeg van krijgen.
Onze gids zei regelmatig, heel diplomatiek, dat hij er niet was om te oordelen over de Europeanen, maar dat hij er alleen was om de geschiedenis te vertellen. Maar bij het horen van zoveel verschrikkelijke verhalen kreeg ik toch een beetje last van plaatsvervangende schaamte voor de afschuwelijke dingen die o.a. de Nederlanders destijds gedaan hebben.
Eenmaal terug op het vaste land brachten we nog een kort bezoek aan een museum gewijd aan de slavernij. Daarna hobbel, hobbel, stofhappend terug naar Barra, op de boot naar Banjul en daar stond het ondertussen gerepareerde busje alweer klaar om ons terug naar het hotel te brengen, waar we al het stof nog even heerlijk konden afspoelen in het zwembad.

Woensdag waren we te gast op een school voorblinden en slechtzienden. We zagen hoe er met behulp van braille les gegeven werd. In de pauze hebben Bart en ik zelfs nog met de kinderen gevoetbald. Ze gebruiken daar een bal met daarin kleine belletjes voor. Het is ongelooflijk knap hoe goed die kinderen nog konden voetballen. Er stond een blinde jongen op doel die puur door het geluid van die belletjes ballen tegenhield.

Donderdag, vrijdag en zaterdag stonden in het teken van afscheid. Donderdag nam de 1e groep afscheid van de kinderen op de 2 scholen. We gingen met alle kinderen op de foto en we trakteerden ze op echt Hollands snoep: spekkies en drop. Toen bleek maar weer dat drop iets echt Nederlands is, veel kinderen vonden het echt niet lekker.
Vrijdag werd er door de CCLK afscheid genomen. Veel mooie woorden en mooie cadeaus voor iedereen.
En toen moest er zaterdag echt afscheid genomen worden. Om half 3 stonden Bart, Mart, Britt, Milja en Sanne klaar in de lobby van het hotel. Koffers gepakt en klaar voor vertrek. Er stond een hele Gambiaanse delegatie klaar om ze uit te zwaaien: heel veel mensen van de CCLK en natuurlijk chauffeur Modou.
Ik vond het behoorlijk lastig om afscheid te nemen. We hebben met z’n zessen heel veel beleefd en verschrikkelijk veel plezier gehad en nu gingen ze zonder mij naar huis. Dat was toch wel even slikken.

De 1e anderhalve dag was het dus ook echt even wennen aan de nieuwe situatie, maar daarna stond er alweer iets voor de deur dat de aandacht daar flink van afleidde: Tobaski.
Tobaski is het Islamitische offerfeest. Alle Moslims slachten een dier (hier waren het vooral schapen en geiten) en nodigen hun vrienden uit om het bij hen thuis te komen opeten. Het mooie is dat ze ook al hun christelijke vrienden en familieleden (het komt hier veel voor dat er binnen 1 familie zowel moslims als christenen zijn) uitnodigen. Het is echt een feest voor iedereen. En het omgekeerde gebeurt bij Kerstmis, dan nodigen de christenen alle moslims bij hen thuis uit.
Wij waren ook uitgenodigd om Tobaski te komen vieren. De meeste mensen die we hier hebben leren kennen zijn christenen, maar ze hebben wel allemaal vrienden en familie die moslim zijn en ze hadden geregeld dat ook wij welkom waren bij een aantal mensen thuis.
Het was heel erg leuk om mee te maken. Alle mensen hadden hun mooiste kleren aangetrokken (van die prachtige kleurrijke gewaden) er werd Afrikaanse muziek gedraaid en we aten schaap.
Maar het was vooral heel erg gezellig, iedereen was heel erg gastvrij en blij dat ze hun eten met ons konden delen.
Door Tobaski is er maandag en dinsdag geen school. We hadden dus lekker 2 dagen vrij. Maandag zijn we met Marie, Charles, Ben, Anna en Tina naar het strand geweest. We reden denk ik wel 3 kwartier en zaten al bijna in Senegal toen we er eindelijk waren. Het was een strand waar volgens hen weinig mensen kwamen en dat bleek: het maakte niet uit welke kant je op keek, je zag helemaal niemand. We hebben de hele dag 1 ander persoon gezien en dat was de ober van het strandtentje dat er dan nog wel stond. Er schoot wel even door me hoofd hoe Zandvoort eruit zou zien op een vrije dag terwijl de temperatuur boven de 30 graden uitkomt, ik denk dat het contrast niet groter kan zijn.
En vandaag was dus ook nog een vrije dag. ’s Ochtends moest er even aan school gewerkt worden: lessen voorbereiden en m’n onderzoek een beetje bijwerken. En daarna kon k nog even lekker luieren in het zwembad, wat een leven :p

Vanaf morgen is het luie leven weer voorbij, dan sta ik weer gewoon voor de klas. Nu voor het eerst niet met Britt naast me, maar in m’n eentje. Het was toch wel erg handig dat je elkaar wat kon aanvullen en ondersteunen, dus ik ben erg benieuwd hoe het alleen gaat. Ik heb er in ieder geval wel weer heel veel zin in!