En toen waren we nog met z'n 6en

We hebben vanavond Peter, Karel, Ben en Annie uitgezwaaid. Zij vertrekken vanavond (met uren vertraging hoorden we al) weer naar Nederland.
Toch wel gek, vanaf nu moeten we het echt met z’n 6en doen, er is geen docent meer op wie je kan terugvallen. Maar ook dat gaat vast helemaal goed komen.

De afgelopen dagen hebben we weer veel beleefd.
Woensdag begonnen we met een bezoek aan de minister van buitenlandse zaken. Op de heenweg hadden we het flink aan de stok met een aantal politieagenten. Eerst werden we staande gehouden omdat we met 1 persoon teveel in het busje zaten, dit kostte onze chauffeur uiteindelijk 100 dalassi (=2,50). Daarna werden we nog een keer tegengehouden bij een politiepost: of we ons paspoort konden laten zien. Maarja die hadden we natuurlijk niet bij ons. Gelukkig had Karel de oplossing: “nee, want we hebben een afspraak met de minister”. Toen konden we zo doorrijden.
Wat heel grappig is dat als we in het busje rijden door alle kinderen op straat worden nageroepen. Ze roepen allemaal Tubabu, wat zoiets als blanke betekent.
Uiteindelijk in Banjul aangekomen moesten we een hele poos wachten tot we ontvangen werden door de minister. We stondenheel lullig op een rijtje in z’n kantoor en konden wat vragen stellen. Vervolgens beantwoordde hij die vragen als een echte politicus: veel praten en weinig zeggen.

’s Avonds hebben we in een compound gegeten. Het was een echte Gambiaanse maaltijd bestaande uit rundvlees, rijst met zand en hele heten satesaus. Dit moest gezamenlijk uit 1 pan gegeten worden met je handen. Later bleek dit even voor de show te zijn en kregen we gewoon borden en bestek.
Ik heb nog een Gambiaans instrument bespeeld: een Cora of zoiets. Dit is en soort gitaar met 2 sets snaren waarop je met je beide duimen tokkelt. Vet moeilijk en ik bakte er natuurlijk niks van.

Donderdag zijn we naar de Hogeschool in Brikama geweest. We hadden daar een ontmoeting met studenten die allemaal een opleiding tot leraar doen. In groepjes hebben we met deze studenten gesproken, zij wilden veel weten over ons onderwijs en andersom hadden wij veel vragen over het Gambiaane onderwijssysteem.
Wat ik heel indrukwekkend vond, was dat 1 van de studenten vertelde dat leraren heel erg laag staan op de sociale ladder. Ze worden door anderen uitgelachen en verdienen erg slecht. Maar toch willen al deze studenten het onderwijs in, omdat ze vinden dat onderwijs heel erg belangrijk is en ze iets willen bijdragen aan de ontwikkeling van het land.

Vandaag zijn we op bezoek geweest bij de bisschop van Banjul. Dit is een Ierse man met een geweldig gevoel voor humor. We hebben heel leuk met hem gepraat over wat de kerk voor het onderwijs kan betekenen en over het feit da moslims en christenen hier zo vredig naast elkaar leven.
Ook zijn we bij een krokodillenpoel geweest. Dit is een klein meertje waar wel 100 krokodillen in leven. De beesten die op de kant liggen mag je aanraken en dan kun je er mee op de foto.

Vanmiddag was het weer zwembadtijd. Heerlijk in de zon liggen en samen met Bart in de zee een beetje tegen de golfen inbeuken.

En toen was het tijd voor afscheid. Zoals ik al zei toch een beetje een raar gevoel. We hebben een geweldige week gehad met Peter,Karel, Ben en Annie en nu gaan we er zelf nog een paar fantastische weken van maken. Te beginnen met nu: een beetje Gambiaanse cultuur opsnuiven bij een optreden van een dans- en zanggroep.